زخم ديابتی

۱- هر روز پای خود را بررسی کنید، هرگونه تاول، پینه، قرمزی یا خراش در پای خود مشاهده کردید فورا آن را درمان کنید. این مهم‌ترین کار برای جلوگیری از مشکلات پای دیابتی است. اگر خودتان نمی‌توانید پایتان را بررسی کنید از فرد دیگری بخواهید این کار را انجام دهد.

۲- از پوشیدن صندل، کفش جلوباز و تنگ و پاشنه‌بلند خودداری کنید.

۳- به پوست خود توجه داشته باشید. مراقب بروز هر نوع مشکل کوچک پوستی مثل التهاب کنار ناخن دست یا عفونت ریشه مو باشید. اگر مشکلی دیدید به پزشک مراجعه کنید.

۳- پاهای خود را نرم نگه دارید. کرم مرطوب‌کننده استفاده کنید ولی آن را بین انگشتان پا نزنید زیرا مرطوب بودن بین انگشتان باعث عفونت‌های قارچی می‌شود.

۴-جوراب مناسب بپوشید. جوراب مخصوص نخی که مانع عرق کردن پا بشود انتخاب خوبی است.

۵- کفش مناسب بپوشید یعنی کفشی که تنگ نباشد. داخل کفش را هم چک کنید تا سنگ‌ریزه نباشد.

۱- تاوَن به دنبال درمان زخم باشید

۲- زخم را تمیز کنید (به‌هیچ‌عنوان بتادین داخل زخم نریزید)

۳- روی زخم فشار نیاورید تا بهبود حاصل شود (برای مثال در زخم زیر پا از راه رفتن تا حد امکان پرهیز کنید)

به دلیل قند خون در این افراد ما چهار مشکل عمده داریم:

۱- آسیب اعصاب (نوروپاتی) پس از بی‌حسی پاها: درد ناشی از بریدگی یا تاول پوستی را احساس نمی‌کنند تا اینکه آن زخم یا تاول بدتر شود یا عفونت کند.

۲- ضعیف بودن سیستم ایمنی بدن: وقتی سطح دفاع طبیعی بدن کاهش می‌یابد، حتی یک زخم کوچک می‌تواند عفونت کند.

۳-تنگی عروق: گرفتگی و تنگی شریان‌های پا (سرخرگ) باعث بدتر شدن زخم‌ها، عفونت شدید زخم‌ها و ممانعت از بهبودی آن‌ها می‌شود (چون باعث می‌شود خون کمتری به زخم‌ها برسد، درواقع جریان خون، روند بهبودی زخم‌ها را تسریع می‌کند)

۴- علاوه بر بی‌حسی پاها در بیماران دیابتی این افراد دچار مشکلات بینایی نیز هستند، لذا زخم‌های کوچک پا را نه حس می‌کنند نه می‌بینند تا اینکه زخم جدی و خطرناک شود.

در تمام انسان‌‌ها هیچ نوع زخم پوستی را نباید نادیده گرفت اما در بیماران دیابتی این موضوع اهمیتی دوچندان دارد، حتی اگر زخم کوچک و سطحی باشد هم باید آن را کاملاً جدی گرفت. بالا بودن قند خون در بیماری مزمن دیابت باعث می‌شود بهبودی زخم‌ها دیرتر و سخت‌تر انجام شود.

هرگونه تغییر رنگی که بر روی پوست پا مشاهده شد و مخصوصاً اگر بخشی از پا سیاه شد یا هر دردی در اطراف محلی که پینه‌بسته و یا تحریک‌شده را به پزشک اطلاع دهید.

در بین انگشتان بزرگ پا، گوشه ناخن‌ها، قسمت‌های برجسته کف پا (مناطقی که بیشترین فشار روی آن قسمت‌ها است)

۱- بررسی و معاینه روزانه پا

۲- بررسی اینکه پاها قرمزی، خراش و تاول نداشته باشد

۳- پاها حتماً ازنظر حسی بررسی شود

۴- ازنظر بهداشت و شست و شوی منظم پا دقت داشته باشیم (پاها زیر آب داغ نرود و بجای گرفتن آب با فشار روی پاها با دست آب را روی پا بریزید)

۵- خشک‌کردن صحیح پا و چرب کردن همه جای پاها با روغن به‌جز لای انگشتان

۶- معاینه ناخن‌ها (ناخن‌ها را صاف بگیرند و از گوشه گرفته نشود)

۷- جوراب نخی و عرق‌گیر پا استفاده کنند

۸- کفش مناسب شکل پا بپوشند

۹- پیاده‌روی طولانی نداشته باشند

در عفونت‌های خفیف تا متوسط تبدیل درمان تزریقی به خوراکی با قابلیت درمان بسیاری از میکروب‌ها و انتشار خونی مناسب، با توجه قابلیت تحمل در بدن مورد تائید است.

۲ تا ۳ روز (۷۲ ساعت)

تب، قرمزی، تورم، درد، خروج ترشح چرکی و بد بو، وجود بافت نوروز در زخم

۱- به خاطر وجود مشکلات رشته‌های عصبی (نوروپاتی) و عدم احساس درد و حرارت در پاها

۲- مشکلات عروقی و اختلال اکسیژن‌رسانی به بافت‌ها

۳- اختلال در عملکرد دستگاه ایمنی و نقص ایمنی که استعداد عفونت را بالا می‌برد.